Συνδεόμαστε πια καθημερινά αυτές τις ημέρες, μέσω του
διαδικτύου, με συναδέλφους λόγω τηλεργασίας, με συμμαθητές λόγω τηλεκπαίδευσης,
με φίλους και συντρόφους μέσω των social
media. Είναι βασικό να
αναρωτηθούμε μέσα σε όλες αυτές τις συνδέσεις, τη σύνδεση που κάνουμε με τον
εαυτό μας και με τους ανθρώπους μας. Η σύνδεση με τον εαυτό μας ειδικά αυτή τη
περίοδο επικεντρώνεται στο να δούμε τις
ανάγκες μας, τα συναισθήματα μας, τις απολαύσεις μας, τη δυσκολία μας, τη
φροντίδα και προστασία του εαυτού μας. Είναι μάλλον να αναρωτηθούμε τι είναι
αυτό που μας ευχαριστεί, μας τροφοδοτεί, μας δυσκολεύει, μας ανησυχεί. Η
σύνδεση με τους ανθρώπους γύρω μας με προσανατολίζει στο κατά πόσο
επικοινωνούμε αυτές τις ανάγκες, τα συναισθήματα, τη μεταξύ μας σχέση και
επικοινωνία. Στο κατά πόσο λέμε στον άλλον πόση μεγάλη ανάγκη τον έχουμε, πόση
ανάγκη έχουμε για υποστήριξη, για φροντίδα και κατανόηση. Αυτές οι ουσιαστικές
συνδέσεις είναι να παραμένουν ενεργές ειδικά αυτή τη κρίσιμη περίοδο όπου όλα
τα άλλα μοιάζουν να μας απομακρύνουν, να μας αποσυνδέουν, να μας απομονώνουν. Η
επαφή με τη πραγματικότητα μέσα μας αλλά και η επαφή με τους ανθρώπους που είναι
σημαντικοί για εμάς, μας προσφέρει ασφάλεια. Όσο πιο κοντά είμαστε σε αυτή την
αληθινή επαφή τόσο λιγότερο ανήσυχοι θα είμαστε όταν όλα τα άλλα γύρω μας
καταρρέουν. Η ανθεκτικότητα που η κρίση αυτή μας επιβάλει να επιδείξουμε, έγκειται
στο να βρούμε ένα τρόπο να ακούσουμε τι συμβαίνει μέσα μας, να το καταλάβουμε,
να το συναισθανθούμε, να το σεβαστούμε, να το φροντίσουμε και να το
διαπραγματευτούμε. Και αυτό να συμβεί όχι μόνο με το «μέσα» μας αλλά και με τους
γύρω μας. Αυτή η φωνή που περιλαμβάνει όλα αυτά να φτάσει και στον δίπλα μας
και αντίστοιχα η δική του φωνή να φτάσει σε εμάς. Και αυτή η συνήχηση να φέρει
την αληθινή σύνδεση μέσα στην αποσύνδεση των διαδικτυακών συνδέσεων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου