Πρόσφατα διάβασα ένα απόφθεγμα του
Φρίντριχ Νίτσε μέσα από το βιβλίου του Ίρβιν Γιάλομ «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» που
μου κέντρισε τον ενδιαφέρον. Το απόφθεγμα λέει ότι «Ερωτευόμαστε περισσότερο
τον ίδιο τον πόθο από το αντικείμενο του». Όπως και οι πρωταγωνιστές του βιβλίου,
έτσι και πολλοί άλλοι, καθημερινά ερωτεύονται το αντικείμενο του πόθου τους σε
σημείο εμμονής. Μπορεί να γνωρίζουν ότι θα τους οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή τους,
να μην υπάρχει προοπτική, να παραβλέπουν όλα τα αρνητικά στοιχεία που έχουν
μπροστά τους και γενικά αυτή η ερωτική εμμονή που έχουν πάθει να μην μπορεί να
εξηγηθεί με τη λογική. Το αντικείμενο του πόθου μας είναι συνέχεια στο μυαλό μας.
Το σκεφτόμαστε, το φαντασιωνόμαστε, ανυπομονούμε να βρεθούμε κοντά του, διψάμε
για καθετί που συνδέεται με αυτό, ονειρευόμαστε, ελπίζουμε, αισιοδοξούμε ότι θα
ζήσουμε κάτι το μοναδικό μαζί του. Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί ότι αυτό μπορεί
να είναι και ο έρωτας και γιατί να το αποκαλέσουμε ερωτική εμμονή ή και γιατί
να του προσδώσουμε μια αρνητική χροιά; Στη προκειμένη περίπτωση αναφέρομαι στις
ερωτικές εμμονές που φαίνεται να μην μπορούν να εξηγηθούν. Μπορεί κάποιος να
αναρωτιέται. Μα γιατί είμαι ακόμη κολλημένος ενώ δεν με θέλει; Ή γιατί είμαι
ακόμη κολλημένος ενώ με πλήγωσε; Ή ενώ δεν μου προσφέρει τίποτα; Ή ενώ ρεαλιστικά
δεν θα γινόταν να προχωρήσουμε; Μα γιατί μπορεί να κολλάμε και να παθαίνουμε εμμονή
με το αντικείμενο του πόθου μας; Είναι όντως το ίδιο το πρόσωπο τόσο μοναδικό,
ερωτεύσιμο, γοητευτικό; Οι περισσότεροι θα απαντήσουν ναι. Και μπορεί και να
ισχύει. Γιατί όμως ενώ έχουμε τις ενδείξεις ότι πρέπει να φύγουμε μακριά του,
συνεχίζουμε να κολλάμε σ’ αυτό;
Μήπως ερωτευόμαστε περισσότερο
την ιδέα αυτού του έρωτα που μας κατακλύζει από ότι το ίδιο το αντικείμενο; Και
αν όντως συμβαίνει αυτό, τι εξυπηρετεί αυτή η κατάσταση; Γιατί μένουμε κολλημένοι
εκεί; Τι αποφεύγουμε να δούμε; Αν δεν κοιτούσαμε το αντικείμενο του πόθου μας,
τι θα αναγκαζόμασταν να δούμε; Από τι προσπαθούμε να αποσπάσουμε τη προσοχή μας;
Ζούμε όντως τη ζωή που θέλουμε να ζούμε;
Επίσης, τι συμβολίζει το
αντικείμενο του πόθου μας; Τι νόημα έχει για εμάς; Τι αντιπροσωπεύει; Τι κενό
μέσα μας προσπαθεί να καλύψει; Μήπως αντιπροσωπεύει τη πιο βαθιά μας ανάγκη;
Ίσως και να μην γνωρίζουμε ποια είναι αυτή. Γι’ αυτό αναφέρω όλους αυτούς τους προβληματισμούς
που ίσως μας οδηγήσουν στο να βρούμε το νόημα που κρύβεται από πίσω.
Και τελικά μήπως η τυραννία από
την ερωτική εμμονή μας είναι πιο ελαφριά τυραννία από αυτή που θα υποστούμε αν κοιτάξουμε
την αλήθεια κατάματα χωρίς να αποσπόμαστε από αντικείμενα πόθου;
Πολλές ερωτήσεις και πολλοί
προβληματισμοί γύρω από αυτό. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να τις απαντήσουμε μπας
και δούμε λίγο πιο καθαρά τι μας συμβαίνει από το να νομίζουμε ότι είμαστε
δέσμιοι των ερωτικών αντικειμένων μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου