Αποφυγή συναισθημάτων

Ο τρόπος που λειτουργούσαμε στο παρελθόν μας έχει βοηθήσει να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Να τα καταφέρουμε. Μπορεί όμως τώρα, να διαπιστώνουμε ότι αυτός ο τρόπος δεν λειτουργεί το ίδιο καλά ή να δυσανασχετούμε ή και να μας έχει κουράσει. Και να πρέπει να τον αλλάξουμε. Ένας από αυτούς τους τρόπους μπορεί να αφορά στο πως διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας και συγκεκριμένα τα αρνητικά συναισθήματα όπου συνηθίζουμε να τα βάζουμε στην άκρη, να τα απομονώνουμε, να αποφεύγουμε να τα αισθανθούμε και κατ’ επέκταση να τα εκφράσουμε. Τα θεωρούμε κακά και προσπαθούμε γρήγορα γρήγορα να απαλλαγούμε από αυτά.

Αυτός προφανώς ήταν ένας μηχανισμός άμυνας που είχες σα παιδί για να αντέξεις τα οδυνηρά συναισθήματα. Να αντέξεις τις απογοητεύσεις, τους θυμούς, τις ματαιώσεις. Γιατί όμως να μην τα αντέχεις; Ένας από τους πιθανούς λόγους μπορεί να είναι γιατί κάποιος ενήλικας δεν σου τα καθρέφτισε, δεν τα αναγνώρισε, δεν ήταν εκεί για να τα επεξεργαστεί μαζί σου, να τα φιλτράρει για σένα για να μην είναι τόσο γιγάντια και αβάσταχτα για τη παιδική ψυχή σου.

 Όμως αυτός ο μηχανισμός επιβίωσης δεν είναι τόσο βοηθητικός τώρα που είσαι πια ενήλικας. Διότι, σαν ενήλικας τώρα, δεν αναγνωρίζεις τι αισθάνεσαι, συνεχίζεις να αποφεύγεις τα συναισθήματα, διαστρεβλώνεις τη πραγματικότητα, αφιερώνεσαι στις ανάγκες των άλλων και στο τι οι άλλοι αντέχουν.

Που είναι όμως το δικό σου συναίσθημα; Αν δεν το αναγνωρίζεις, πως θα ξέρεις ποιο συναίσθημα είναι δικό σου και ποιο των άλλων; Πως μπορείς να πάρεις αποφάσεις αν δεν ξέρεις πως νιώθεις για αυτές; Πως μπορείς να βάλεις σε μια τάξη τις σκέψεις σου, τις εσωτερικές σου αισθήσεις και κατ’ επέκταση τη ζωή σου;

Μάλλον ήρθε η ώρα να αγκαλιάσεις και να συμπονέσεις το πονεμένο παιδικό κομμάτι σου από μια ενήλικη θέση. Να δώσεις χώρο μέσα σου σε όλα τα συναισθήματα. Θετικά και αρνητικά. Γιατί είναι όλα χρήσιμα. Το συναίσθημα είναι ο οδηγός που θα σε κατευθύνει να ζεις αρμονικά με τις ανάγκες σου, τις επιθυμίες σου και το τρόπο που εσύ θέλεις. Η βίωση και η έκφρασή τους είναι αυτό που θα σε φέρει πιο κοντά με τους άλλους. Έτσι θα σε γνωρίσουν, μέσα από αυτά και την ανταλλαγή τους. Δίνοντας χώρο και φωνή σε όλα τα συναισθήματα, θα αρχίσεις σιγά σιγά να τα αναγνωρίζεις, να τα βιώνεις και στο τέλος να τα εκφράζεις. Επίσης βιώνοντας τα σιγά σιγά δεν θα μοιάζουν τόσο τρομακτικά όσο μπορεί να πιστεύεις.

Όταν δεν τα εκφράζουμε, αυτά διογκώνονται μέσα μας. Παίρνουν μεγαλύτερες διαστάσεις και μπορεί και να διαστρεβλώνονται. Επίσης δεν ρυθμίζονται από τις αντιδράσεις των ατόμων που απευθύνονται. Έτσι μπορεί να φανταζόμαστε πως θα αντιδράσουν οι άλλοι αν τους τα εκφράσουμε, όμως αυτές οι αντιδράσεις που φαντασιωνόμαστε μπορεί να απέχουν από τη πραγματικότητα και μόνο στη πράξη μπορούμε να δούμε ποιες είναι αυτές.

Και λέγοντας πράξη, σίγουρα κάπου εδώ εισέρχεται το συναίσθημα του φόβου. Είναι δύσκολο και τρομακτικό να περάσεις στη πράξη. Καλό είναι να το κάνεις με μικρά βήματα και με το δικό σου ρυθμό. Γι’ αυτό για αρχή, απλά άκου προσεκτικά αυτό που αισθάνεσαι και μην το αγνοείς. Άρχισε να του δίνεις φωνή, να μιλάς γι’ αυτό εκεί που εσύ νιώθεις ασφαλής για να το κάνεις. Δίνοντας φωνή στα συναισθήματα σου, αυτά θα αρχίσουν να αποκτούν χώρο μέσα σου και να εδραιώνονται και δεν θα μοιάζουν τόσο τρομακτικά όταν θα κάνουν την εμφάνισή τους.

Γύρισε λοιπόν το διακόπτη στο on και νιώσε.