Τσακωμούς μπροστά στα παιδιά;

Η διήγηση ενός διαλόγου ενός πατέρα με τη τρίχρονη κόρη του μου έδωσε αφορμή να αναλογιστώ για τους τσακωμούς μπροστά στα παιδιά. Η κόρη του ήταν παρούσα μπροστά σε ένα τσακωμό που είχε με τη σύζυγο και τον ρώτησε αν μαλώνει τη μαμά. Ο πατέρας της απάντησε ότι δεν τσακώνονται αλλά συζητάνε.

Ορισμένοι άνθρωποι αποφεύγουν τις συγκρούσεις. Θεωρούν ότι κάνουν κακό στη σχέση και θέλουν να επικρατεί μονίμως η αρμονία και η ησυχία. Άλλοι πάλι καταφέρνουν να συγκρουστούν αλλά και πάλι θεωρούν ότι η σύγκρουση δεν είναι μια κατάλληλη, θετική και πρέπουσα συμπεριφορά και πόσο μάλλον μπροστά στα παιδιά. Φοβούνται ότι τα παιδιά μπορεί να πληγωθούν συναισθηματικά, ότι δίνουν το κακό παράδειγμα και ότι σα γονείς δεν είναι τα πρότυπα που θα ήθελαν να δώσουν στα παιδιά τους. Στη προσπάθεια τους να τα προστατεύσουν, προτιμούν να τσακώνονται όταν τα παιδιά είναι στο δωμάτιο τους.

Τα παιδιά όμως αντιλαμβάνονται ότι κάτι συμβαίνει, αισθάνονται ότι κάτι τρέχει και όταν αμφισβητείς το γεγονός του τσακωμού, αμφισβητείς την αντίληψη του παιδιού. Στη περίπτωση αυτή το παιδί λαμβάνει αντιφατικά μηνύματα και μαθαίνει να μην εμπιστεύεται την αντίληψη και το συναίσθημά του.

Καθώς ένα παιδί μεγαλώνει, θα έρθει όμως αντιμέτωπο με συγκρούσεις. Όταν οι γονείς συγκρούονται μπροστά στο παιδί και επιλύουν τις μεταξύ τους διαφορές, του δείχνουν ότι στη ζωή συγκρουόμαστε αλλά επιλύουμε τα θέματα και προχωράμε. Ότι το παιδί μπορεί να συγκρουστεί και έτσι να διεκδικήσει αυτά που θέλει. Βέβαια, ο τσακωμός μπροστά στο παιδί έχει και ορισμένες προϋποθέσεις. Η γλώσσα και η θεματολογία θα πρέπει να είναι η πρέπουσα. Επίσης να μην γίνεται για επαναλαμβανόμενα θέματα διότι τότε το μήνυμα που μεταφέρεται είναι ότι δεν επιλύεται κάτι ενώ αντίθετα σκοπός της σύγκρουσης, είναι να επιλύσει τις δυσκολίες και όχι να οδηγήσει σε αδιέξοδο. Επίσης η σύγκρουση δεν θα πρέπει να γίνεται με φωνές και ύβρεις και σε καμία περίπτωση με την άσκηση βίας. Η παρακολούθηση σκηνών βίας μες την οικογένεια είναι τραυματική για το παιδί. Τραυματίζει το ψυχισμό του με συνέπειες που επηρεάζουν την εξέλιξη του και που θα το ακολουθούν σε όλη του τη ζωή. Του προκαλούν φόβο, τρόμο, ανασφάλεια και αίσθημα αδυναμίας. Γκρεμίζει την εμπιστοσύνη που έχει το παιδί στις ανθρώπινες σχέσεις και νιώθει απροστάτευτο και αδύναμο σε ένα κόσμο σκληρό, επιθετικό και άδικο.

Σκοπός λοιπόν είναι να αποτελέσουμε πρότυπο για τα παιδιά μας με το να τους δείχνουμε πώς μπορούμε να συγκρουστούμε και πως αυτός είναι ένας τρόπος επίλυσης των διαφορών και όχι να το αποφεύγουμε. Αλλά προσοχή, πάντα με όρια και πάντα δείχνοντας σεβασμό και ενσυναίσθηση στον άνθρωπο απέναντί μας.