Τι μας φέρνει πιο κοντά

Η εγγύτητα είναι μια λέξη που «παίζει» συνεχώς στο μυαλό μου. Συνέχεια αναρωτιέμαι τι μας φέρνει πιο κοντά, γιατί αισθάνομαι καλύτερα όταν έρχομαι πιο κοντά, γιατί έχει τόση σημασία για μένα, γιατί μερικές από τις πιο έντονες και συγκινητικές αναμνήσεις που έχω είναι όταν έρχομαι πολύ κοντά με κάποιον;

Οπότε τι μας φέρνει πιο κοντά; Καταρχήν, ερχόμαστε πιο κοντά όταν μιλάμε. Μπορεί να φαίνεται τόσο απλό και όμως τόσο δύσκολο αρκετές φορές. Πολλές φορές δεν μιλάμε. Δεν μιλάμε για αυτά που νιώθουμε, που θέλουμε, που μας απασχολούν, που ονειρευόμαστε, που μας στεναχωρούν, που μας ενοχλούν, που έχουμε ανάγκη, που δυσκολευόμαστε.

Πολλές φορές νομίζουμε ότι μια σχέση είναι πιο ασφαλής όταν δεν δυσανασχετούμε ή όταν δεν εκφράζουμε δυσάρεστα συναισθήματα ή άσχημες αναμνήσεις ή πράγματα για τα οποία έχουμε αμφιβολίες ή όταν δείχνουμε ότι δεν έχουμε ανάγκες. Ποιοι είμαστε λοιπόν αν δεν κάνουμε όλα αυτά; Ή μάλλον τι είμαστε; Σίγουρα δεν είμαστε τόσο ανθρώπινοι, δεν είμαστε ολόκληροι στη σχέση, με τα καλά και κακά κομμάτια του εαυτού μας, δεν είμαστε αυθεντικοί και κατά συνέπεια δεν είμαστε ελεύθεροι. Και σίγουρα δεν νιώθουμε κοντά με τον άλλον.

Επίσης σίγουρα, δεν είμαστε τέλειοι. Δεν γίνεται να είμαστε. Το να είσαι τέλειος δεν βοηθάει να έρθεις κοντά με τον άλλο. Είναι μια βιτρίνα που πολλοί χρησιμοποιούμε και η βιτρίνα αυτή συνοδεύεται με μοναξιά. Όταν μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας, τις ανάγκες, τις αδυναμίες, τις δυσκολίες, τα λάθη, τα πάθη, τους έρωτες, τα βάσανα, τους πόνους, τη δυσαρέσκεια μας, το θυμό μας, τις χαρές και τα όνειρα, τότε είμαστε πιο ανθρώπινοι, περισσότερο ολόκληροι και αυτό το μοίρασμα κάνει τη σχέση πιο βαθιά. Όταν νιώθουμε ότι ο άλλος θα νιώσει και θα αντιληφθεί αυτό που του λέμε με τον τρόπο που το βιώνουμε εμείς. Πολλές φορές αυτή η αυθεντικότητα είναι πολύ δύσκολη και θέλει θάρρος να την εμπιστευτείς σε μια σχέση. Άλλες πάλι φορές θέλει αρκετό κουράγιο να επεξεργαστείς με τον άλλο τα σκοτεινά σημεία της σχέσης σας και να ρίξεις φως. Μπορεί να φέρει και πόνο. Θα πρέπει και ο άλλος να το αντέξει. Η από κοινού όμως επεξεργασία και η νοηματοδότηση που θα προκύψει θα συντελέσει σε μια βαθιά και ειλικρινή εγγύτητα και σύνδεση.

Τι γίνεται λοιπόν όταν αρχίζουμε να είμαστε πιο ανθρώπινοι;

Οι άλλοι αναγνωρίζουν ομοιότητες του εαυτού τους σε εμάς, ταυτίζονται, συμπάσχουν, συναισθάνονται, κατανοούν, ακούν, μας ανακουφίζουν, μας παρηγορούν. Αρχίζουν και έρχονται κοντά μας.

Αλλά και από την άλλη πλευρά, όταν οι άλλοι ανοίγονται σε εμάς, αυτό που θα μας φέρει πιο κοντά είναι να ακούμε προσεκτικά, να είμαστε παρόντες στη στιγμή, να είμαστε εκεί για να ακούσουμε και όχι να αξιολογήσουμε, να κατακρίνουμε ή να πούμε μερικά βιαστικά παρηγορητικά λόγια. Να τον συναισθανθούμε με ανοιχτή και ζεστή καρδιά.

Μερικοί μπορεί να αναρωτηθούν: Γιατί να έρθω πιο κοντά;

Ακόμη και αυτοί που υποστηρίζουν ότι αρέσκονται στη μοναξιά και στην ησυχία τους, με τον ένα ή άλλο τρόπο αναζητούν την εγγύτητα. Μπορεί να μην το κάνουν με τον τρόπο που ανέφερα πιο πάνω αλλά αναζητούν κάποιο βαθμό επαφής με τους άλλους ανθρώπους. Προφανώς έχουν τους λόγους τους που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο αλλά ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον. Δεν μπορεί και δεν θέλει να ζει μόνος του. Επενδύει χρόνο, ενέργεια, κόπο και ψυχή στις σχέσεις. Από βρέφος μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Ελπίζω να έρθετε πιο κοντά, τόσο στον εαυτό σας όσο και στις σχέσεις σας και να απολαύσετε τη ζεστασιά από αυτή τη κοντινότητα!